JOSÉ LIMÓN 1908 – 1972

 

Άγη Κοντού
Επιμέλεια  Λίλλυ Βελισσαρίου

Ο JOSÉ LIMÓN είναι ένας απ’ τους θεμελιωτές του σύγχρονου χορού στις ΗΠΑ, τον αιώνα που μας πέρασε, όπως και η Martha Graham, ο Merce Cunningham, ο Paul Taylor κ.α.

limonΣτοιχεία από την τεχνική του συναντάμε στο σύστημα Pilates. Όπως στις ασκήσεις της μεθόδου Pilates έχουμε 6 αρχές (αναπνοή, κέντρο, ροή, συγκέντρωση, έλεγχο, ακρίβεια) έτσι και στο σύστημα του JOSÉ LIMÓN, ο τρόπος ΑΝΑΠΝΟΗΣ είναι κάτι ουσιώδες, γιατί είναι αυτό που επιτρέπει την συνεχή ΡΟΗ της κίνησης. Το ξεκίνημα των κινήσεών του είναι απ’ το ΚΕΝΤΡΟ του σώματος όπως στο PILATES. Επίσης οι κινήσεις του Λιμόν όπως και κάθε άλλη μορφή χορού χρειάζονται απόλυτη ΑΚΡΙΒΕΙΑ στο χρόνο (μουσική) και στον τρόπο. Κατά συνέπεια ο χορευτής πρέπει να έχει τον απόλυτο ¨ΕΛΕΓΧΟ του σώματός του και την ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ να εκτελεί και να συνθέτει τόσο με το μυαλό όσο και με το συναίσθημά του, με όχημα το σώμα.

limonΜπαίνοντας ο 20ος αιώνας, έγιναν σημαντικές αλλαγές και ανατροπές στο χώρο της τέχνης, που ήταν αποτέλεσμα των γενικότερων κοινωνικοπολιτικών αλλαγών. Δοκιμάζονται καινούρια πράγματα. Οι καλλιτέχνες απορρίπτουν τις κρατούσες συμβατικές απόψεις περί του ωραίου. Στο χορό επίσης η άποψη για το σωστό και το ωραίο αλλάζει δραστικά, όχι βέβαια χωρίς έντονες αντιδράσεις από κοινό και κριτική.

Την πρόκληση και το νέο ξεκίνημα άνοιξε η Ισιδώρα Ντάνκαν που χόρεψε ξυπόλυτη, ντυμένη με αραχνοΰφαντους χιτώνες, χωρίς κορσέ, σουτιέν, φορμάκια, ροζ καλσόν, πουέντ, παπουτσάκια χορού κ.α.
Την ακολούθησαν τρεις μεγάλες κυρίες του σύγχρονου χορού, οι επαναστάτριες, Ρουθ Σεντ Ντένις (1879 – 1968), Μάρθα Γκράχαμ (1894 – 1991) και Ντόρις Χάμφρεϊ (1895 – 1958), κατόπιν οι άντρες δυναμικοί χορογράφοι και χορευτές, Χοσέ Λιμόν (1908 – 1972) Έρικ Χόκινς (1909 – 1994).
Εκτός από την άποψη για το ωραίο, άλλαξαν παράλληλα και οι έννοιες που σχετίζονται με τη θεώρηση του σώματος και του φύλου.
Αυτό το βλέπουμε στο χορό, για παράδειγμα στις απελευθερωμένες κινήσεις και στις χειραφετημένες χορογραφίες των γυναικών, αλλά και στη σωματοποιημένη τέχνη του Χοσέ Λιμόν και στις ρωμαλέες χορογραφίες του, που αποδεικνύουν από τη μια πως η θηλυκότητα δεν είναι ασύμβατη με τον δυναμισμό και την ελευθερία, ούτε, από την άλλη, η αρρενωπότητα είναι ασύμβατη με την ομορφιά, την ευαισθησία και την κομψότητα του χορού.
Όσο για την τεχνική, ήδη για τις χορογράφους των αρχών του 20ου αιώνα (Γκράχαμ, Χάμφρει, Γουάιντμαν), η τεχνική δεν ήταν κάτι που έπρεπε να αποκτηθεί, όπως πίστευαν τον 18ο και τον 19ο αιώνα, αλλά να ανακαλυφθεί.
Ο Χοσέ Λιμόν, λοιπόν, ένας απ’ τους σημαντικότερους θεμελιωτές του σύγχρονου χορού, έδωσε στο χορό ένα στιλ ρωμαλέο και αρρενωπό, γεμάτο πάθος, ελευθερία αλλά και κομψότητα.
José LimónΗ τεχνική του και το ιδιαίτερο στιλ του έγινε σημείο αναφοράς για τον μοντέρνο χορό και διδάσκεται σήμερα σε πάνω από διακόσια πανεπιστήμια και ακαδημίες χορού σε όλον τον κόσμο.
Στη διαμόρφωσή του ως χορευτή και χορογράφου έπαιξαν σημαντικό ρόλο η μεξικάνικη καταγωγή του, οι σπουδές του στις ΗΠΑ, η Γκράχαμ, οι δάσκαλοί του Ντόρις Χάμφρεϊ (Doris Humphrey) και Τσαρλς Γουάιντμαν (Charles Weidman), η δε πρωτοτυπία του σχετίζεται με τις επιρροές από τρεις κουλτούρες: την ισπανική, την αζτέκικη και την αμερικάνικη. Αυτά αποτέλεσαν και την υποδομή για την διαμόρφωση της τεχνικής που φέρει το όνομά του.
Ο Λιμόν ενδιαφέρθηκε να εκφράσει την οργανική σχέση τού χορευτή με το περιβάλλον, μέσω της κίνησης. Έβλεπε το σώμα σαν μέσο έκφρασης και επικοινωνίας. Πίστευε πως το κορμί μπορεί να εκφράσει συναισθήματα και συγκινήσεις και όλη την πολυπλοκότητας της ανθρώπινης υπόστασης. Η τεχνική του βοηθά να αναπτυχθούν οι ικανότητές του αυτές. Το χορογραφικό του ιδίωμα διακρίνεται για το έντονο πάθος του, την έκφραση των ανθρώπινων συναισθημάτων, τον αυθορμητισμό και τη μουσικότητα. Μάλιστα, απ’ όλους τους σημαντικότερους χορογράφους του σύγχρονου χορού, ο Λιμόν είναι αυτός που περισσότερο συνέδεσε τόσο στενά τη μουσική με το χορό.
Η τεχνική του αναπτύσσει περαιτέρω τις αρχές της Ντόρις Χάμφρεϊ: πτώση και επαναφορά ή αλλιώς πτώση, ανάκτηση της ισορροπίας και αναπήδηση (fall and recovery /drop andrebound), διακοπή και αλληλουχία (suspension and succession), δυναμική της βαρύτητας και βάρος του σώματος, αντίθεση μεταξύ βάρους και έλλειψης βάρους. Επίσης, δίνεται βάρος στην αναπνοή.
Ως προς την αναπνοή, βοηθά να συνειδητοποιήσει κανείς πώς λειτουργεί, πώς κινείται μέσα από το σώμα, πώς επηρεάζει την κάθε κίνηση και πώς έχει ως συνέπεια τη ρευστότητα στη χορευτική κίνηση, κι όσον αφορά το βάρος, μελετά τη δυναμική χρήση του βάρους σε κάθε μέρος του σώματος και τη ροή της αλληλουχίας κινήσεων η μία μέσα στην άλλη.
Ωστόσο, ο Λιμόν πίστευε ότι μια υπερβολικά δομημένη τεχνική περιορίζει τη δημιουργικότητα. Γι’ αυτό, δεν έδωσε βάρος στην κωδικοποίηση της τεχνικής του, παρά επεδίωξε να αναπτύξει μεθόδους που θα έκαναν τον χορευτή δημιουργικό και θα τον βοηθούσαν να βρει τον δικό του προσωπικό τρόπο έκφρασης με την κίνησή του.
Η τεχνική του δίνει έμφαση στη σαφήνεια και την απλότητα στην εκτέλεση της κίνησης. Περιορίζει την υπερβολική προσπάθεια και την περιττή ένταση που προκαλείται από την κίνηση. Άλλωστε, ο Λιμόν πίστευε ότι μπορούσε να εκφράσει την πιο καθαρή ουσία του χορού, χωρίς περιττές κινήσεις και χειρονομίες.
Για τον Λιμόν τα μεμονωμένα μέρη του σώματος μιλούν τη δική τους γλώσσα του σώματος, με τις επιμέρους ιδιότητές τους. Πχ, χρησιμοποίησε την κίνηση των ώμων σε διαφορετική κατεύθυνση απ’ την ταυτόχρονη κίνηση των βραχιόνων, του κορμού και των ποδιών. Αυτό αποτελούσε μια διάλεκτο, στην προσωπική γλώσσα τού σώματος τού καθενός. Το σώμα για τον Λιμόν ήταν μια ορχήστρα, στην οποία ένα μέρος του σώματος αναπαριστά ένα όργανο, κι ένα άλλο μέρος, ένα άλλο όργανο εντελώς διαφορετικό. Έτσι πολλαπλοί συνδυασμοί κινήσεων μπορούν να γίνουν ανάμεσα στα διαφορετικά μέρη του σώματος.
Η κίνηση των βραχιόνων ήταν πολύ σημαντική, όπως αυτή με το κυρτό σχήμα, και αλληλεπιδρούσε με τον χώρο μέσα από το σχήμα της κίνησης. Επίσης, η συστολή με τον κορμό και η περιστροφή των γονάτων προς τα μέσα και προς τα έξω.

 

29 Απριλίου παγκόσμια μέρα χορού

 

Λίλλυ Βελισσαρίου

 

ζειμπέκικοΣήμερα είναι η παγκόσμια μέρα χορού. Τιμάται η αρχαία αυτή τέχνη και οι άνθρωποι που ανά τους αιώνες την υπηρέτησαν, την υπηρετούν και έβαλαν τα θεμέλια για να δημιουργήσουν νέες τάσεις, νέες σχολές. Είναι η μέρα που γιορτάζουν όλοι όσοι επέμειναν και επιμένουν να τον διδάσκουν, να τον διδάσκονται, να χορεύουν, να τον ακολουθούν, να τον πιστεύουν, να τον ερωτεύονται. Είναι η μέρα που στέλνουμε την σκέψη αλλά και την ευγνωμοσύνη μας προς αυτούς που δεν είναι πια κοντά μας, αλλά μας δίδαξαν και μας έμαθαν να τον αγαπάμε, μας συγκίνησαν, μας έδειξαν τον δρόμο. Είναι η μέρα που γιορτάζουμε την τέχνη του χορού και την χαρά που συνεχίζει να μας δίνει η επαφή μας μαζί του.

Ήθελα η παραπάνω ανάρτηση, να συνοδεύεται από τόσες πολλές εικόνες χορευτών, δασκάλων, χορογράφων, αλλά και ανθρώπων που τίμησαν τα συναισθήματά τους χορεύοντας. Οι εικόνες δεν χωρούν σε μία καταχώρηση κι έτσι επέλεξα μία εικόνα ειλικρίνειας μίας στιγμής εκφρασμένης από ένα ζεϊμπέκικο που κάποιος που δεν γνωρίζω σε μία στιγμή που δεν έζησα, μοιράστηκε με κάποιους ανθρώπους που ποτέ δεν βρέθηκα μαζί τους.

Ευχαριστώ που η ζωή με έφερε σε επαφή με την τέχνη του χορού και εύχομαι σε όλους εσάς που είχατε ή έχετε τον ίδιο έρωτα με εμένα να είστε καλά να τον τιμάτε.

Μάρθα Γκράχαμ 1894-1991

 

επιμέλεια κειμένου Λίλλυ Βελισσαρίου

Σταμάτησε να χορεύει στα 74 της χρόνια. Βρίσκουμε στοιχεία της τεχνικής της και στο σύστημα Pilates.

Την τεχνική της διδαχτήκαμε πολλοί χορευτές και πολλοί δάσκαλοί μας (Ραλλού Μάνου, Ζουζού Νικολούδη, Αγάπη Ευαγγελίδη, Λένα Ζαμπούρα κ.α.). Για αρκετά χρόνια και στην Ελλάδα στις επαγγελματικές σχολές χορού, το “σύγχρονο” που ήταν υποχρεωτικό μάθημα της ύλης του Υπουργείου Πολιτισμού, ήταν από το σύστημά της.
marthagrahamΤο σύστημα Γκράχαμ δούλευε πολύ στο πάτωμα αλλά και είχε την αρχή του στην βαρύτητα του σώματος.
Η ίδια εμπνεύστηκε πολύ στα έργα της από την Αρχαία Ελλάδα και παρουσίασε το έργα της στο Φεστιβάλ Αθηνών.
Οι κινήσεις που εισήγαγε, λοιπόν, ήταν καινούργιες, πρωτότυπες και άσχετες με ό,τι είχε ως τότε προηγηθεί.
Είχε εφεύρει μια νέα γλώσσα της κίνησης, και το χρησιμοποίησε για να αποκαλύψει το πάθος, την οργή και την έκσταση για την ανθρώπινη εμπειρία.
Σε αντίθεση με τις «μαλακές», λυρικές κινήσεις της Ισιδώρας Ντάνκαν και της Ρουθ Σεντ Ντένις, οι δικές της στην αρχή ήταν αποκλειστικά δυνατές, κοφτές και βίαιες και μόνο αργότερα αποκτούσαν κάποια τρυφερότητα. Δεν ήταν μάλιστα λίγες οι φορές κατά τις οποίες η Γκράχαμ κατηγορήθηκε για τον «άσχημο» χορό της.

martha grahamΈχει χορέψει και χορογραφήσει για πάνω από εβδομήντα χρόνια, και κατά το διάστημα αυτό ήταν η πρώτη χορεύτρια που χόρεψε ποτέ στο Λευκό Οίκο , η πρώτη χορεύτρια που ταξίδεψε στο εξωτερικό, ως πολιτιστικός πρέσβης, και η πρώτη χορεύτρια που έλαβε το υψηλότερο πολιτικό βραβείο της ΗΠΑ: το Μετάλλιο της Ελευθερίας . Στη διάρκεια της ζωής της, έλαβε τιμές που κυμαίνονται από το κλειδί της πόλης του Παρισιού για το Αυτοκρατορική Ιαπωνία Διάταξη του Τιμίου Crown .
Είπε, «Έχω περάσει όλη μου τη ζωή με το χορό και να είμαι χορεύτρια . Επιτρέποντας τη ζωή να την χρησιμοποιήσω με έναν πολύ έντονο τρόπο. Μερικές φορές δεν είναι ευχάριστο. Αλλά παρ ‘όλα αυτά, είναι αναπόφευκτο.
MarthaGrahamΗ Μάρθα Γκράχαμ γεννήθηκε το 1896 σε μια μικρή πόλη έξω από το Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας. Πρώτη της επιρροή υπήρξε ο πατέρας της, ψυχολόγος στο επάγγελμα, ο οποίος ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για τη «γλώσσα» του ανθρώπινου σώματος. «Η κίνηση δεν λέει ποτέ ψέματα» έλεγε ο δρ Γκράχαμ, μια φράση που επαναλάμβανε συχνά η μεγαλύτερη κόρη του καθ’ όλη τη διάρκεια της ενηλίκου ζωής της.
Η πρώτη παράσταση χορού που είδε η Μάρθα Γκράχαμ σε ηλικία 17 ετών ­ ένα ρεσιτάλ της πρωτοποριακής χορεύτριας της εποχής Ρουθ Σεντ Ντένις στο Λος Αντζελες ­ στάθηκε καθοριστική. Λίγα χρόνια αργότερα βρέθηκε να παρακολουθεί μαθήματα στη σχολή των «Ντένισον» (την οποία διατηρούσε η Ρουθ Σεντ Ντένις μαζί με τον σύζυγό της Τεντ Σον) και γρήγορα εξελίχθηκε σε μια από τις γνωστότερες χορεύτριες του συγκροτήματος. Το 1923, ωστόσο, η Γκράχαμ εγκατέλειψε το «ποίμνιο» αναζητώντας την τύχη της στη Νέα Υόρκη. Το 1929 ίδρυσε την δική της ομάδα. Προκειμένου μάλιστα να εξοικονομήσει πόρους έκανε διάφορες δουλειές. Μεταξύ αυτών, η διδασκαλία κίνησης σε ηθοποιούς όπως ο Γκρέγκορι Πεκ και η Μπέτι Ντέιβις, η οποία σχολίαζε: «Τη λάτρευα. Ήταν γεμάτη ένταση. Η φλόγα της ήταν αρκετή να δώσει στο κορμί της τη δύναμη δέκα ανδρών». Τίποτε, ωστόσο, δεν ήταν ικανό να αποσπάσει την Γκράχαμ από την «ιερή» αποστολή της: να αποτυπώσει, μέσω της κίνησης, το γράφημα της ανθρώπινης καρδιάς.
Παρά το ότι οι χορογραφίες που παρουσίασε στα τέλη της δεκαετίας του 1920 ήταν μάλλον επηρεασμένες από τους Ντένισον, τα επόμενα χρόνια η Μάρθα Γκράχαμ άρχισε να διαμορφώνει ένα νέο σύστημα κίνησης: ενώ οι μέντορές της εξερευνούσαν τις ξένες χώρες, εκείνη στράφηκε προς την ανθρώπινη ψυχή.
Ο,τι την ενδιέφερε ήταν να φωτίσει τα σκοτεινά κίνητρα και τις συγκρούσεις που καθορίζουν τις πράξεις των ανθρώπων. Με τα «Πρωτόγονα Μυστήρια» (1931) ­ το πρώτο της αριστούργημα που κέρδισε την προσοχή κοινού και κριτικών σε όλον τον κόσμο ­ η Μάρθα Γκράχαμ εστίασε στην ψυχολογική αξία των αρχέγονων ιεροτελεστιών, θέμα που την απασχόλησε και στο «Σκοτεινό Λιβάδι» (1946).
Έχοντας υπογράψει έργα με ηρωίδες τη Μήδεια, την Ιοκάστη, την Άλκηστη, τη Φαίδρα και την Αριάδνη, η Μάρθα Γκράχαμ επέστρεψε στη μυθολογία με το αριστούργημά της: την «Κλυταιμνήστρα» (1958). Επρόκειτο για το πρώτο χορόδραμα σύγχρονης κινησιολογίας σε δύο πράξεις με πρόλογο και επίλογο: ένα ενδοσκοπικό «ταξίδι ψυχής» στα βάθη της ανακάλυψης. Η εξερεύνηση εξάλλου του σύγχρονου πνεύματος είναι αναγνωρίσιμη σε όλα τα έργα της Γκράχαμ: ακόμη και στην εύθυμη «Άνοιξη στα Απαλάχια» (1944), τα λυρικά «Παιχνίδια των αγγέλων» (1948) αλλά και στους πνευματώδεις «Ακροβάτες των θεών» (1960) είναι αναγνωρίσιμος ένας πυρήνας διανόησης.

Martha GrahamΓνωστή για την αδάμαστη θέληση και την ανεξάντλητη αντοχή της, η Μάρθα Γκράχαμ εγκατέλειψε τη σκηνή το 1970 σε ηλικία 74 ετών. Συνέχισε ωστόσο να διδάσκει και να χορογραφεί. Πέθανε το 1991 αφήνοντας πίσω της μια 75χρονη καριέρα. «Πώς θέλετε να σας θυμούνται, ως χορεύτρια ή ως χορογράφο;» τη ρώτησαν κάποτε. «Ως χορεύτρια» απάντησε εκείνη. Τα κατάφερε; Μάλλον όχι. Παραμένει ωστόσο ο αέρας που αναπνέει κάθε σύγχρονος χορευτής…

Paris “pour un petit coin de Paradies”

Λίλλυ Βελισσαρίου

Théâtre 18 a Paris, compagnie “OZONECAZOUSE”

Φωτογραφίες από τις παραστάσεις μας και τις πρόβες μας, με την χοροθεατρική ομάδα μας. Τότε που ο χορός ήταν ο μεγάλος μας έρωτας. Δεκαετία ’80, το Παρίσι λατρεύει ότι έρχεται από Αμερική, από Ιαπωνία (Butoh). Αμφισβητεί τον Γαλλικό χορό του τότε και όσοι Γάλλοι μπορούν πηγαίνουν Νέα Υόρκη και επιστρέφουν να κάνουν την δική τους ομάδα. Αμφισβητούν το κλασικό μπαλέτο. Θεωρούν ότι δεν έχει να δώσει κάτι περισσότερο. Οι μοντέρνοι χορευτές δεν γυμνάζονται πια όπως εμείς στην Ελλάδα με κλασικό χορό κάθε πρωί για 90′. Υπάρχουν χορευτές που δεν γνωρίζουν καν τις ονομασίες των ασκήσεων κλασικού μπαλέτου. Οι ακροάσεις είναι καθημερινή διαδικασία για έναν επαγγελματία χορευτή. Γίνονται παντού και πολλές. Αρχίζουν οι κρατικές επιχορηγήσεις για τα χορευτικά σχήματα. Το Théâtre de la Ville έχει όλη την εβδομάδα παραστάσεις χορού και χοροθέατρου. Λατρεύουν την Pina Baush, ο M. Cannigham η M. Graham και άλλοι μεγάλοι παρουσιάζουν την δουλειά τους και αποθεώνονται. Ότι καινούργιο και με πολλά σκηνικά χειροκροτείται παθιασμένα από το γαλλικό κοινό. Ότι δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τον κόσμο, γιουχάρεται την στιγμή της παράστασης προς μεγάλη μου έκπληξη. Η Maguy Marin με την οποία είχα την τύχη να δουλέψω για λίγο, είναι η αγαπημένη των Γάλλων. Παραστάσεις με την Karine Saporta, Carolin Carlson, Phillip Degoufle, Cie Rosas κ.α. τραβάνε το κοινό και γεμίζουν τα θέατρα. Τα εισιτήρια σπανίζουν. Το Butoh, βρίσκεται στην πρώτη θέση προτίμησης από όλους μας. Αναβρασμός ιδεών, τέχνης, χορού και σεβασμός. Σεβασμός στους καλλιτέχνες και αγάπη στους Γάλλους που επέστρεψαν από Η.Π.Α. και με το δικό τους πλέον στιλ μιλάνε με την τέχνη τους. Σεβασμός και στους ξένους καλλιτέχνες που ενσωματώνονται στη Γαλλική κουλτούρα.  Αυτό είναι το Παρίσι που έχω και θα έχω για πάντα στην καρδιά μου.

Lilly Velissariou danseLilly Velissariou danseLilly Velissariou danseLilly Velissariou danseLilly Velissariou danseLilly Velissariou danseLilly Velissariou danseLilly Velissariou danseLilly Velissariou danseLilly Velissariou danseLilly Velissariou danseLilly Velissariou danseLilly Velissariou danse

ΠΕΤΡΟΣ ΚΟΥΡΟΥΠΑΚΗΣ χορευτής, καθηγητής χορού και pilates

Λίλλυ Βελισσαρίου

“Ο Joseph Pilates είχε ιδιαίτερη αγάπη στους χορευτές και καθόλου τυχαίο δεν είναι, ότι εκτός από πολλές κινήσεις που έχει δανειστεί από τον χορό, οι συνεχιστές της μεθόδου του, προέρχονται από την καρδιά του χορού, όπως οι Romana Kryzanofska, o Ron Fletcher, η Kathy Grant, ο Eve Gentry, η Carola Trier, o Brush King, η Lolita San Miguel κ.α. Η μέθοδος αυτή, χρειάζεται πειθαρχία και κατανόηση σε βάθος του σώματος, κάτι που ο χορευτής το κατέχει. Ο δάσκαλός μου Πέτρος Κουρουπάκης που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, διαθέτει αυτή την τεχνογνωσία διότι είναι και ο ίδιος χορευτής της Εθνικής μας Λυρικής σκηνής και έχει κάνει σπουδές τόσο στο χορό όσο και στην μέθοδο του Pilates.

Όμως ο ΚΑΛΟΣ δάσκαλος δεν αρκεί μόνο να ξέρει και να εκτελεί σωστά, αλλά και να μεταδίδει, να κατανοεί τις ανάγκες του μαθητή του και να βρίσκει δρόμους για να οδηγήσει τον μαθητή ή τον άνθρωπο που θέλει να γυμναστεί και στέκει απέναντί του με τις δικές του προσωπικές αδυναμίες, στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ο Πέτρος Κουρουπάκης είναι ένας τέτοιος δάσκαλος, έχει μία όμορφη παρουσία, διαθέτει στωικότητα και δίνει τις σωστές οδηγίες”.38383_146930355323215_5948838_n

Τα τελευταία δέκα χρόνια είναι μόνιμος Χορευτής στο Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, έχοντας χορέψει όλα τα έργα του κλασικού ρεπερτορίου και έχοντας συνεργαστεί με πολύ σημαντικούς χορογράφους και δασκάλους μπαλέτου.

Ενδεικτικά αναφέρουμε: Λίμνη των Κύκνων, Δον ΚιΧώτης, Ζιζέλ, Σταχτοπούτα, Καρυοθραύστης, Κακοφυλαγμένη Κόρη, Βασίλισσα του Χιονιού, Ρωμαίος και Ιουλιέτα κ.α. σε χορογραφίες των: Vasiliev, Zanella, Mukhamedov, Barra κ.α.68971_958268117522764_8471583723588531709_n

Παράλληλα με την καριέρα του στη Λυρική Σκηνή, ο Πέτρος έχει αναπτύξει και μια εξίσου σημαντική καριέρα στο χώρο του Fitness και του Pilates.

Είναι πιστοποιημένος καθηγητής Pilates από τον μεγαλύτερο διεθνή οργανισμό Pilates Method Alliance of USA. – PMA -Certified Pilates Teacher. Έχει εξειδικευτεί σε δύο ειδικούς τομείς: 1) Pilates for Dancers, με καθηγήτρια την Karen Clippinger στο Los Angeles στην BASI Pilates Academy. 2) Pilates For Injuries and Rehabilitation με καθηγητές Samantha Wood, Anthony Lett, Max Stohr, Brend Anderson σε Ελλάδα, Ολλανδία και Αμερική. Επίσης έχει παρακολουθήσει μαθήματα με τους: Rael Isacowitz, Lolita San Miguel, Elizabeth Larkam, Madelin Black, Ed Botha κ.α.39151_146930308656553_3308471_n

Διδάσκει στο City Unity College, Department of Sports & Sciences ως Υπεύθυνος Καθηγητής της Ειδικότητας Αεροβικής και Pilates και στην Pilates Academy by A.F. Studies ως καθηγητής των Διπλωμάτων Pilates Mat & Apparatus. Διδάσκει Pilates For Dancers ως guest teacher σε μεγάλες ακαδημίες μπαλέτου όπως “Maison Bejart” και “Atelier Loft” σε Βρυξέλλες και Ελβετία καθώς και σε σεμινάρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Είναι Πτυχιούχος, Αριστούχος Καθηγητής Κλασικού και Σύγχρονου Χορού του Υπουργείου Πολιτισμού. Απόφοιτος της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού “Δέσποινας Γρηγοριάδου” και της “Pancho Vladigerov Academy” Βουλγαρίας στο Σύστημα Vaganova.39151_146930301989887_2272622_n

Έχει επίσης παρακολουθήσει σεμινάρια Ρεπερτορίου και Master Classes με τους Vladimir Malakhov, Cristin Camillo, Yannick Boquin, Myrna Kamara, Kalina Bogoeva κ.α σε Γερμανία, Αγγλία, Βουλγαρία.

Είναι επίσης Πτυχιούχος του Παντείου Πανεπιστημίου του Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού με ειδικότητα Marketing και Διαφήμιση. Είναι Certified Personal καθώς και Master Aerobics Instructor of A.F Studies. Είναι επίσης Certified BOSU Instructor και Certified TRX Instructor. Έχει εργαστεί στα μεγαλύτερα γυμναστήρια και studio pilates της Αθήνας και τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως personal fitness & pilates Trainer καθώς και ως εκπαιδευτής νέων γυμναστών. Certified personal trainer38266_146929951989922_7108503_n

ΚΟΥΛΑ ΠΡΑΤΣΙΚΑ 1899-1984 “Η Ελλάδα είναι φως, ρυθμός και πνεύμα.”

Χορεύτρια, Χορογράφος, καθηγήτρια ρυθμικής και χορού, ίδρυσε και δώρησε στο κράτος μία από τις καλύτερες ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ σχολές, “την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης”

κούλα πράτσικαΗ Κούλα Πράτσικα γεννήθηκε στην Πάτρα 24/11/1899 και έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα στις 26/1/1984 σε ηλικία 84 χρονών.
Ήταν Ελληνίδα χορεύτρια, καθηγήτρια ρυθμικής και χορού και χορογράφος. Συμμετείχε σε πολλές παραστάσεις στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, πρωτοπόρος στον χώρο του χορού.
Καταγόταν από παλιά πλούσια οικογένεια εμπόρων και πολιτικών της Πάτρας. Ο πατέρας της ήταν ο Παναγιώτης Πράτσικας και η μητέρα της η Καλλιόπη Ναούμ.
, αδέλφια της ήταν οι Χρήστος, Ειρήνη και Ανδρέας. Από μικρή βρέθηκε στην Αθήνα όπου τελείωσε το Αρσάκειο κι έπειτα σπούδασε γυμναστική και ρυθμική στο Χελλεράου-Λάξενμπουργκ της Αυστρίας.
Πρώτη της παράσταση ήταν το 1927 στις «Δελφικές εορτές» του Σικελιανού.

pratsika328Το 1930 άνοιξε δική της “σχολή χορού γυμναστικής και ρυθμικής”, το 1937 πρόσθεσε και τμήμα επαγγελματικής κατάρτισης χοροδιδασκάλων έως το 1973 που την δώρισε στο ελληνικό κράτος , η σχολή λειτουργεί ακόμα και σήμερα σαν Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης.
Το 1936 ήταν η πρωθιέρεια που άναψε την ολυμπιακή φλόγα για τους ολυμπιακούς αγώνες του Βερολίνου.
Τιμήθηκε με τα μετάλλια του “Πολέμου 1940-41”, του “Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού” , της “Αρχιεπισκοπής Αθηνών”, με τον “Ταξιάρχη Εποποιίας” , με δίπλωμα και μετάλλιο «Vermeil» της πόλης του Παρισιού, και με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.

πράτσικα” Ήθελα τα πάντα. Τραγουδούσα, απήγγειλα, χόρευα, έπαιζα βιολί. Στο σπίτι μας, κάθε βράδυ, εκτός από τη μουσική που κάναμε συστηματικά όλοι μαζί, έπαιζα θέατρο, με θέματα δικά μου improvisés. Ήθελα να μάθω άρπα. Να τραγουδήσω στην οπερέτα, να παίξω τραγωδία. Να χορέψω πάνω σ’ ένα βράχο. Ν’ ανεβώ στο θέατρο. Να γράψω ποιήματα. Να γράψω μουσική δική μου, και πρωτάκουστη….”.

Η μαθήτριά της, περίφημη χορογράφος Ζουζού Νικολούδη σε μια συνέντευξή της στην εφημερίδα Το Βήμα είπε χαρακτηριστικά:
“Νομίζω ότι η Πράτσικα θέλησε να μας εμφυσήσει μια δημιουργική αγάπη για το ελληνικό πνεύμα. Ελεγε πάντα: “Μην αντιγράφετε τα αγγεία, αυτό είναι κάτι μουσειακό και πεθαμένο. Η Ελλάδα είναι φως, ρυθμός και πνεύμα”.
Η Πράτσικα άλλωστε ήταν μια κοσμική αστή με τακούνια και καπέλα, γαλουχημένη από το σπίτι της στη γερμανική μουσική παράδοση, ώσπου την ανακάλυψε η Σικελιανού. Παλλόταν η ψυχή της και μέσω αυτών της άνοιξε ένας κόσμος που τον αναζητούσε και δεν τον έβρισκε. Μετά τις σπουδές της στο Λουξεμβούργο γύρισε στην Ελλάδα για να φτιάξει την ελληνική όρχηση ξανά, που δεν είναι ούτε το κλασικό μπαλέτο ούτε η αντιγραφή κάποιου ξένου μοντέλου”.

πράτσικα• *η συμμετοχή της σε διεθνείς αγώνες λαϊκών χορών και τραγουδιών στο Αμβούργο και στη Βιέννη (1937)
• *η ορχηστική παράσταση στο θέατρο Ηρώδου Αττικού σε μουσική Γκλουκ
• *Τέλεμαν και χορικά Στρατή Μυριβήλη (1938) η Γιορτή του νερού στο Μαραθώνα με αφορμή τον εορτασμό των δέκα χρόνων της κατασκευής του φράγματος επίσης με χορικά του Μυριβήλη
• *(1939) τα Παγανά σε μουσική Μπέλα Μπάρτοκ και ενορχήστρωση Νίκου Σκαλκώτα (1939)
• *η Πεντάμορφη με το ρόδο στο Ηρώδειο (σε μουσική πάλι Μπέλα Μπάρτοκ) που τον ίδιο χρόνο (1946) παρουσιάστηκε ύστερα από πρόσκληση της Ουνέσκο και στο Παρίσι
• *οι Αρχαϊκοί χοροί σε πρώτη παράσταση στο Ηρώδειο (1949) που επαναλήφθηκαν στο Φράιμπουργκ, τη Βερόνα, την Επίδαυρο και αλλού το Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας
• *οι Χοροί της αναγέννησης (1951) με αφηγητή τον ηθοποιό Γιώργο Παππά και
• *η Μοίρα των Μυκηνών με το Γερμανό χορευτή Χάραλντ Κρόιτσμπεργκ που υποδύθηκε το ρόλο του Ορέστη.