Κατηγορία: Τέχνη

Ιντερνετ

Νιζίνσκι, Βάσλαβ Φόμιχ (Vaslav Fomic Nizinsky, Κίεβο 1890 – Λονδίνο 1950). Ρώσος χορευτής και χορογράφος.
Ο Ν., ένας μύθος για τον χορό του 20ού αι., καταγόταν από οικογένεια χορευτών από την Πολωνία· ο πατέρας του μάλιστα ήταν ο πρώτος δάσκαλός του. Σε ηλικία 10 ετών εισήχθη στην Αυτοκρατορική Σχολή Μπαλέτου στην Αγία Πετρούπολη, απ’ όπου αποφοίτησε το 1907. Αμέσως μετά προσελήφθη ως πρώτος χορευτής στο Θέατρο Μαριίνσκι –μετέπειτα Κίροφ– και εξέπληξε το κοινό με τις απίστευτες ικανότητές του. Πάνω στη σκηνή ο Ν. έδινε την εντύπωση ότι πετούσε, αφού τα άλματά του ήταν πολύ μεγάλα σε διάρκεια και εκτελεσμένα με άψογη τεχνική. Την ίδια περίοδο συμμετείχε και στα μπαλέτα Μπολσόι, επιδεικνύοντας σε κάθε παράσταση το μοναδικό του ταλέντο. 
Η σημαντικότερη ίσως στιγμή στην καριέρα του ήταν η συνάντησή του με τον Σεργκέι Ντιαγκίλεφ, ο οποίος είχε πάρει εντολή από τον δούκα Βλαδίμηρο να σχηματίσει μια χορευτική ομάδα με τους κορυφαίους χορευτές των μπαλέτων Μπολσόι και Μαριίνσκι. Ο Ντιαγκίλεφ αναδείχτηκε σύντομα μέντορας και προστάτης του Ν. 
Το 1909 τα Ρωσικά Μπαλέτα –όπως ονομάστηκε η ομάδα του Ντιαγκίλεφ– εμφανίστηκαν στο Παρίσι και ο Ν. έκλεψε για μία ακόμη φορά την παράσταση. Το 1912 άρχισε να χορογραφεί και να παρουσιάζει τις πρωτότυπες και ευφάνταστες δημιουργίες του μέσα από τα Ρωσικά Μπαλέτα. Ο Ν. αντλούσε συχνά την έμπνευσή του από τις παραστάσεις των αρχαίων ελληνικών αγγείων και αγαλμάτων. 
Το 1913, κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας του στη Λατινική Αμερική, ο Ν. παντρεύτηκε την κόμισσα Ρόμολα ντε Πούλσκι Λούμποτσι Τσέλφαβα, γεγονός που προκάλεσε την οργή του Ντιαγκίλεφ, ο οποίος τον απέπεμψε από τα Ρωσικά Μπαλέτα. Την επόμενη μόλις χρονιά θέλησε να δημιουργήσει μία νέα, δική του χορευτική ομάδα, αλλά η προσπάθεια αυτή στέφθηκε από αποτυχία. Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου αιχμαλωτίστηκε λόγω της εθνικότητάς του, αλλά τελικά το 1916 αφέθηκε ελεύθερος και επέστρεψε στις ΗΠΑ, όπου συμφιλιώθηκε με τον Ντιαγκίλεφ. Το 1917 ο Ν. χόρεψε για τελευταία φορά στη Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης μπροστά σε ένα κοινό που τον αποθέωσε. Από εκείνη την χρονιά παρουσιάστηκαν τα συμπτώματα μιας βαριάς ψυχικής νόσου και το 1919 οι γιατροί διέγνωσαν σχιζοφρένεια. Ο Ν. αποσύρθηκε από τα φώτα της ράμπας οριστικά· ήταν μόλις 29 ετών. 
Ο Ν., ο οποίος λατρεύτηκε από το κοινό, έμεινε γνωστός ως ο «θεός του χορού», ενώ πολλοί τον αποκαλούσαν το «8ο θαύμα του κόσμου». 
Οι θριαμβευτικές ερμηνείες του (Οι Συλφίδες, Το πνεύμα του ρόδου, Πετρούσκα, Καρναβάλ, Σεχεραζάτ), έργα που δημιούργησε στο σύνολό τους ο σπουδαίος χορογράφος Μισέλ Φοκίν, χαρακτηρίζνται κυρίως από μια τεχνική παραδειγματικής τελειότητας και μια ασύγκριτη εκφραστική δύναμη. Το χορογραφικό του έργο (Το απόγευμα ενός φαύνου, 1912· Παιχνίδια, 1913· Η ιεροτελεστία της άνοιξης, 1913· Τιλ Οϊλενσπίγκελ, 1916), αν και γεμάτο τολμηρά νεωτεριστικά στοιχεία, δεν βρήκε τον τρόπο να φθάσει σε μια πλήρη έκφραση. 
Άλλες σημαντικές ερμηνείες του: Οι πεταλούδες, Ζιζέλ, Λίμνη των κύκνων, Η ωραία κοιμωμένη, Δάφνις και Χλόη, Ο Μενεστρέλος και Ο γαλάζιος θεός.