Λίλλυ Βελισσαρίου
Πίσω από κάθε παράσταση χορού που βλέπουμε υπάρχουν πάνω από 300 ώρες εργασίας των χορευτών. Φυσικά ο χορογράφος δουλεύει διπλάσιο χρόνο, διότι κάνει δουλειά και εκτός των χορευτών, που είναι να σκεφτεί, να γράψει, να ετοιμάσει πλάνα, να δουλέψει με τους συντελεστές (μουσικούς, τεχνικούς, σκηνογράφους, ενδυματολόγους, ηθοποιούς κ.α.).
Θα χώριζα τις πρόβες στα εξής μέρη:
Πρώτο σκέλος
1.Παρουσίαση του έργου και του πλάνου δουλειάς από τον χορογράφο προς χορευτές και συντελεστές.
2.Δοκιμές κινησιολογικές και δραματουργικές.
3.Σύνδεση με συνέχεια από βήματα και νέα αναζήτηση.
4.Αλλαγές συνδυασμών στα τελικά κομμάτια και σύνδεση διαφορετικών κομματιών μεταξύ τους.
5.Δουλειά των κινήσεων πάνω στη μουσική, μέτρημα, μαρκάρισμα στις κινήσεις ακούγοντας τη μουσική και κάνοντας απαραίτητες αλλαγές.
6.Τεχνικές παρατηρήσεις και δουλειά για να πετύχουμε καλύτερο αποτέλεσμα σε ότι έχουμε καταλήξει ότι στέκει για να εκφράσει το έργο.
7.Επαναλήψεις σε έτοιμα κομμάτια και δουλειά για τον συντονισμό μουσικής και κίνησης, αλλά και συντονισμού μεταξύ των ερμηνευτών.
Δεύτερο σκέλος
8.Πέρασμα έργου πολλές φορές, για να πατάει καλά στη μουσική, στις εισόδους εξόδους στη σκηνή, στους χρόνους αλλαγών των σκηνών.
9.Συντονισμός των χορευτών μεταξύ τους στην λεπτομέρεια.
10.Εκφραστικές παρατηρήσεις και ασκήσεις δραματουργίας (εάν χρειάζεται) στο έτοιμο πλέον έργο.
Τελικό σκέλος
11.Πέρασμα του έργου με μουσική πολλές φορές διότι βοηθάει για τις διορθώσεις στις λεπτομέρειες, καθώς επίσης να νιώσουν οι χορευτές την ουσία του έργου.
12.Σημασία πλέον στον συντονισμό των χορευτών, ώστε όλοι να κάνουν το ίδιο την ίδια στιγμή.
13.Δοκιμές του έργου με τα κοστούμια, τα φώτα και τον χώρο που θα λάβει χώρο το έργο (πάντα είναι άλλες οι διαστάσεις των θεάτρων από τις αίθουσες που εκτελούνται οι πρόβες).
14.Αντοχή.
Στην φωτογραφία του Τάσσου Βρεττού, είναι η Έλενα Κουρκούλη και η Νατάσσα Αβρά, από την χορογραφία μου “Ομοιοπαθητική” 1989-1990.
Θυμάμαι όταν ξεκίνησα να χορογραφώ στην νεοϊδρυθείσα ομάδα “θεατρικοχορευτική ομάδα Λίλλυ Βελισσαρίου”, η τότε συνάδελφος Σοφία Λυκούρη, μου λέει θέλω να σε πάω να δεις μία χορεύτρια σε μία παράσταση του “Πειραματικού μπαλέτου” του Γιάννη Μέτση που πιστεύω ότι θα σου αρέσει. Μου είχε πει πόσο πολύ την θαύμαζε για την χάρη και την τεχνική της.
Την ίδια περίοδο δουλέψαμε στο έργο μου ‘Αγγελική” και αργότερα στις ‘Όψεις της σελήνης” σε σκηνοθεσία Τάκη Φλαμουρίδη 1997.
Είναι Πτυχιούχος της Κρατικής Σχολής Χορού[ Κ.Σ.Ο.Τ.], κάτοχος του διπλώματος της «Διεθνούς Ακαδημίας της Βάρνας» για το σύστημα Vaganova, πτυχιούχος καθηγήτρια γιόγκα του συστήματος «Hatha Yoga Bien Temperé» αναγνωρισμένη από τη σχολή της μεγάλης δασκάλας της γιόγκα «Εύας Ρουσπώλ» στο Παρίσι.
Η Κούλα Πράτσικα γεννήθηκε στην Πάτρα 24/11/1899 και έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα στις 26/1/1984 σε ηλικία 84 χρονών.
Το 1930 άνοιξε δική της “σχολή χορού γυμναστικής και ρυθμικής”, το 1937 πρόσθεσε και τμήμα επαγγελματικής κατάρτισης χοροδιδασκάλων έως το 1973 που την δώρισε στο ελληνικό κράτος , η σχολή λειτουργεί ακόμα και σήμερα σαν Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης.
” Ήθελα τα πάντα. Τραγουδούσα, απήγγειλα, χόρευα, έπαιζα βιολί. Στο σπίτι μας, κάθε βράδυ, εκτός από τη μουσική που κάναμε συστηματικά όλοι μαζί, έπαιζα θέατρο, με θέματα δικά μου improvisés. Ήθελα να μάθω άρπα. Να τραγουδήσω στην οπερέτα, να παίξω τραγωδία. Να χορέψω πάνω σ’ ένα βράχο. Ν’ ανεβώ στο θέατρο. Να γράψω ποιήματα. Να γράψω μουσική δική μου, και πρωτάκουστη….”.
• *η συμμετοχή της σε διεθνείς αγώνες λαϊκών χορών και τραγουδιών στο Αμβούργο και στη Βιέννη (1937)