Λίλλυ Βελισσαρίου
Γιατί αυτός που είναι επαγγελματίας καθηγητής κλασικού και σύγχρονου χορού, όταν περάσει από την εκπαίδευση της μεθόδου Pilates αντιλαμβάνεται την μέθοδο σε βάθος και μπορεί να αναπτύξει τεχνική;
Διότι έχει εκπαιδευτεί πριν έρθει σε επαφή με το pilates για τρία χρόνια σε κάποια ανώτερης εκπαίδευσης σχολή χορού. Για να φοιτήσει στο πρώτο έτος, από τα συνολικά 3 χρόνια εκπαίδευσης πριν το δίπλωμα, έχει ήδη κάνει πέντε χρόνια κλασικό μπαλέτο σε ερασιτεχνικό επίπεδο (1-3 ώρες την εβδομάδα) σε κάποια σχολή. Στα συνολικά 3 χρόνια, εκπαιδεύεται καθημερινά για κάποιες ώρες (αν θυμάμαι ήμουν γύρω στις 5 ώρες την ημέρα σχολή). Η εκπαίδευσή του ξεκινάει με ένα μάθημα κλασικού μπαλέτου το πρωί για περίπου μιάμιση ώρα, ενώ μετά εκπαιδεύεται πάνω στην κίνηση του σώματος, στην ανατομία, στο κλασικό και σύγχρονο χορό, σε τεχνικές αναλύσεις, τεχνική χορογραφίας και σύνθεσης, μουσική, ρυθμική, σε τεχνική διδασκαλίας, σε διδασκαλία σε παιδιά με επίβλεψη αλλά και χωρίς επίβλεψη αργότερα και σε κάποια μαθήματα ιστορίας τέχνης, χορού, παράδοσης κ.α. Ταυτόχρονα και πέρα από την θεωρία και την βαθειά γνώση του πάνω στο χορό άρα και το σώμα του, αναπτύσσει και την δική του σωματική τεχνική και χορεύει στη σκηνή, άρα εκτίθεται σε κοινό και κρίνεται. Μαθαίνει πως αντιδρά το σώμα σε πολλαπλούς τραυματισμούς καθημερινά, πως και αν μπορεί να τους αποφεύγει και γενικότερα συνδέει τον νου του με το σώμα του απόλυτα.
Ο καλλιτέχνης χορευτής και μην ξεχνάμε ότι ο χορός είναι τέχνη κι όχι γυμναστική, μαθαίνει να είναι δάσκαλος. Όταν αυτός έρθει σε επαφή με οποιοδήποτε σπορ ή με οποιαδήποτε μέθοδο εκγύμνασης, αποκωδικοποιεί πολύ πιο γρήγορα από κάποιον ερασιτέχνη τις τεχνικές λεπτομέρειες πάνω στο άθλημα. Σύντομα ακόμα και στην καινούργια μέθοδο μπορεί να βρει μονοπάτια και εκείνα τα μικρά μυστικά της διδασκαλίας που του επιτρέπουν να καθοδηγεί με μεγάλη ευκολία τους μαθητές του στο σωστό γι αυτούς.
Επίσης ξεπερνάει στο Pilates, την απλή γνώση των ασκήσεων με τους στόχους που έχουν αυτές. Δεν είναι απλά ένας καλός ή μέτριος ή κακός αναμεταδότης της μεθόδου. Κολυμπώντας μέσα στα χρόνια σιγά σιγά πάνω στη διδασκαλία ανακαλύπτει μονοπάτια για να μπορεί να βοηθήσει τους μαθητές του κι αυτό λέγεται εμπειρία.
Ο σοφός, ευφυής και εφευρετικός Joseph Pilates κι ενώ ξεκίνησε να στήνει την μέθοδό του αρχικά για την αποκατάσταση των τραυματιών, όταν ήρθε σε επαφή με επαγγελματίες χορευτές (φαντάζομαι, κρίνοντας από το πλήθος των συνεχιστών μαθητών του που προέρχονται οι περισσότεροι από τον χορό), επέλεξε ότι εκτός από τις κινήσεις του χορού που ενέταξε στο σύστημά του, ότι είχε επίσης και το κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό, για να προχωρήσει την μέθοδό του και να την κάνει αυτή που είναι σήμερα.
Η γέφυρα στο “κρεβάτι” όπως ονομάζουν το όργανο του Pilates το reformer, είναι άσκηση προχωρημένη και άσκηση δύναμης. Κάνει διάταση πρόσθιας αλυσίδας μυών και η κίνηση της πλατφόρμας γίνεται από τα πόδια καθώς διατείνονται ακόμα περισσότερο κατά την κίνηση.
Στο Πιλάτες, είναι σημαντικό να κατανοούμε, τον στόχο που έχουν οι ασκήσεις που κάνουμε, διότι οι ασκήσεις, δεν γίνονται τυχαία ή προς εντυπωσιασμό. Αποφεύγουμε τις άσκοπες επαναλήψεις τους, διότι έχουμε επιλέξει αυτή τη μέθοδο γύμνασις, όχι για να “φουσκώσουμε” το σώμα, αλλά για να το βοηθήσουμε να έχει καλή υγεία και να δουλέψει με όλους τους μύες που διαθέτουμε. Είναι άσκηση όχι μόνο με τους εξωτερικούς μύες (δικέφαλους, τρικέφαλους, τετρακέφαλους, ορθό κοιλιακό, μείζονα γλουτιαίο κ.α.), αλλά και με όλους τους υποστηρικτικούς και μικρούς μύες που βρίσκονται σε πιο βαθύ επίπεδο του σώματος και δεν είναι άμεσα ορατοί στο μάτι. Θέλουμε με το πιλάτες να δυναμώσουμε, να ευθυγραμμίσουμε και να σταθεροποιήσουμε το σώμα, ώστε να έχει καλή υγεία και αυτό είναι κάτι που θα επαναλαμβάνω συνέχεια. Φυσικά η καλή υγεία και η επιμήκυνση του σώματος διαμορφώνει κι ένα όμορφο συμμετρικό σώμα. 
Αυτή η διάταση είναι πολύ συγκεκριμένη. Γίνεται μόνο στην οσφυική και γι αυτό χρειάζεται να δώσει ο δάσκαλος να καταλάβει ο ασκούμενος ότι για να την κάνει κάποιος, ψηλώνει αρχικά και δεν βουλιάζει. Όταν ο μαθητής ακούει αυτό το παράγγελμα και βουλιάζει, είναι 100% λάθος του δάσκαλου του που δεν επέμεινε να βρει τρόπο να γίνει κατανοητή η κίνηση. Αν λοιπόν η διδασκαλία της “οπίσθιας κλίσης της λεκάνης” γίνει σε όρθια ή καθιστή θέση, επιμένουμε να ψηλώσει αυτός που την κάνει και να φέρει την πύελο (λεκάνη) προς τα πάνω (προς το πρόσωπό του). Αν η διδασκαλία γίνει στη θέση τραπέζι, κατά την δασκάλα Karen Sanzo, ξεκινάει η πύελος, οι γλουτοί να κατεβαίνουν και να νιώθει ο ασκούμενος μόνο διάταση στην οσφυική κι όχι στην θωρακική μοίρα που μένει εντελώς αμέτοχη.